नम्र, असह्य,सुन्दर तिमीले दिएको चोट छाडेर गयो नहुदा पनि मेरो

चन्दन सम्झी तिमीलाई निधारमा लगाए बन्धन सम्झी तिमीले त्येसलाई पुछि

मिठो बोल्दा झर्कने पनि छन नजिक आउन नसकी तर्कने पनि

नजर मिलाउन नसक्नेले सिर झुकाउला विश्वासघाती आफै पछि पछुताउला जसलाई 

छिमेकी बैरी भएपछि देशलाई लाग्यो ठेस एक्कासी बद्लियो हाम्रो आफ्नो

टुटेको तिरले लड़ाई हारे पछि फुटेको मुटु लिएर फर्कदै छू

काँडाको बीचमा खुसी हुने गुलाब हूँ म बाङ्गा तिम्रा प्रश्न

सुख दिन्छु भनी बाँचा गर्ने हरूलेनै दुःख दिए पछी हाँस्न

क्षितिजमा हराएरका रहर कोरोनाको डर लाग्दो कहर हारी रहेछु म

आफ्नै प्रतिबिम्बसंग आफै डराउने भएछु पागल नभई अनायासमै कराउने भएछु

असफल प्रेम कपिद जोशी जीवन एउटा  नाटक  नै रहेछ जसमा

कहिलेकाहीँ नेपथ्यबाट आवाज सुन्छु निर्दयतापूर्वक मेरा भावनालाई कुल्चिएको  एउटा सुरुङ जहाँबाट

Kapeed Joshi I saw a lady pull out a pack

Big golden dreams of my short life My thirst without

अरु लाई बनाउने लहडमा म आफै बिग्रदै गए गिरेको समाज

*****मेरो समाज**** चम्किलो सूर्यले न्यानो दिन नसक्ने ​​मेरो समाज जमेका

– कपिद जोशी पूर्णिमाको रात, क्षितिजमा तिम्रो छाया चिसो हावा